امروزه و در دنیای مدرن ؛  مدیریت های سنتی و هرمی در بیشترعرصه های اقتصادی، فرهنگی ، اجتماعی ، سیاسی ، خانوادگی و امثالهم تقریبا به پایان رسیده و جای خود را به  طیفی داده که در آن بدون اینکه مسئولیت ها لوث شوند، تصمیم ها با همدلی ، هم اندیشی ومشارکت عمومی و نه دستوری محض و پادگانی اخذ می شوند . در چنین  فرآیند مشترکی که با آگاهی کامل به پیش می رود ؛ لغزش ها و اشتباهات از طرف افراد دارای مسئولیت  به سادگی امکان پذیر نمی باشد زیرا احساس مسئولیت نتنها فراگیر و یک ارزش  بنیادین محسوب می شود بلکه قصور و کم توجه ای به وظایف در هر مسئله ای ، به منزله سقوط از جایگاه فعلی و مسئولیت محوله محسوب خواهد بود.

بدون شک همان قدر که باید واقعیت های پیشرفت کشورهای توسعه یافته یا علل عدم توسعه یافتگی سایر کشورها را نگاه ، لمس و پذیرفت ؛ می بایست واقعیت های موجود در کشور ، منطقه ، استان ، شهرستان و سازمان متبوع خود را نیز بدون حب و بغض ، تعصب  و  یا توهم درک نمود تا بتوان  راه های صحیح و مناسبی را برای رسیدن به اهداف بلندی که  باید بدون اغراق  تدوین شوند، انتخاب نمود.

ما دارای جامعه ای همراه با  تکثر فرهنگی ، پتانسیل های بالقوه اقتصادی ، جمعیتی ، فنی و بسیاری از شاخص های منحصربفردی هستیم ذیل نام ایران و دین مبین اسلام تاکنون منسجم  و متحد بوده است، با این وجود باید پذیرفت مشکلی که جامعه ما از آن بسیار رنج برده و می برد ،  عدم مدیریت یکپارچه و بدون سعی و خطایی  می باشد که موجب اتلاف سرمایه ها در سطوح مختلف ملی ، منطقه ای ، استانی ، شهری و سازمانی  می باشد که گذران عمری از مردم را همراه با سرمایه های مادی و معنوی آنها تلف می نماید که دیگر قابل بازگشت و تجدید نمی باشد.

از این رو نباید مسئولان چشم خود را بر مشکلاتی ببنددند و یا به راحتی از کنارشان گذر کنند که یا زائیده عملکرد آنها و یا اسلافشان است. مسئله ای که متاسفانه نتنها از طرف مردم بلکه از طرف قانون توجه چندانی به آن نشده و مدیریت ها و مسئولیت عده ای، بیشتر از آنکه با برنامه و مسئولیت پذیری همراه باشد گذران وقت و روزمره گی محسوب می شود و اینچنین می شود که در پایان زمان تصدی پست مربوطه،  نتنها اقدامات قابل توجه ای برای رفع مشکلات و معضلات دستگاه و یا منطقه موردنظر صورت نگرفته است بلکه انبوهی از مسائل جدید را برای مدیر یا مسئول بعدی به ارث می گذارند و این دور تسلسل همچنان ادامه خواهد داشت!

حال باید پرسید تکلیف سرمایه های هدر رفته بیت المال و یا زمان تلف شده مردم  که می توانست موجب بهبود اوضاع و رفع مشکلات موجود شود و آینده ای روشن و نه مبهم را برای جامعه تداعی نماید ، با کیست و کدامین نهاد قانونی وظیفه بررسی عملکرد چنین کسانی را به عهده داشته و یا خواهد داشت؟

این است که بعلت پاسخگو نبودن جدی بسیاری از مسئولیت ها ، همه ما گاها شاهد تلاش و تعجیل کسانی در ماراتن گرفتن پست و مسئولیت هستیم که بعضا بسیاری از ارزشهای اخلاقی را نتنها زیر پا می گذارند بلکه روش های جدیدی را نیز کشف و در دسترس عموم قرار می دهند تا صباحی را به زعم خود با افتخار طی نمایند بدون اینکه شایستگی های لازم را نیز در آن منصب داشته باشند ؛ این درحالی است که هیچ افتخاری برای کسی نیست که مسئولیتی را بپذیرد ، درحالی که از رفع مشکلات و یا برآورده نمودن نیازهای اولیه و ثانویه زندگی پرسنل ، نفرات و یا مردمش ناتوان باشد!